Metaforen

Een bekende uitspraak is: een beeld zegt meer dan duizend woorden. Van een metafoor kan gezegd worden dat het meer zegt dan duizend plaatjes..... Een 'metafoor' is een vorm van beeldspraak, waarbij twee of meer ongelijke betekenissen met elkaar worden verenigd in één nieuwe betekenis (Wikipedia). Hieronder volgt een levens metafoor die ik schreef voor een groepsgenote van onze NLP opleiding.

Het elfje en de schat
In het grote blijde bos woonden de elfjes: een grote groep leefde vreedzaam en gelukkig. Zij zorgden voor de bloemetjes, de bomen, het gras, het water en de dieren. Zilverstraaltje was ook een elfje en woonde in deze groep. Maar Zilverstraaltje was niet blij: zij had gehoord over de schat. Een schat van onmetelijke waarde verborgen achter de maan en onder de zon. Jaren en jaren dacht zij aan de schat, zij was rusteloos en wilde op onderzoek uit. Nog nooit had een elfje dat gedaan. Maar omdat zij zo ongelukkig was gaf de elfenkoning haar permissie om op zoek te gaan.

Op een mooie zomermorgen vertrok Zilverstraaltje, op zoek naar de schat. Zij liep door het bos, zij liep door velden en langs weilanden. Op de grens van bos en weiland zag zij een grote mierenhoop. Zij sprak een mier aan: “oh vlijtige mier, weet jij soms waar ik de schat kan vinden die verborgen is achter de maan en onder de zon?” “Nou, nou,” zei de mier. “Denk jij dat ik tijd heb voor die nonsens? Hard werken, ijverig zijn, goed voor anderen zorgen en dan komt die schat vanzelf wel!” Zilverstraaltje zei “dank je wel beste mier, maar ik denk niet dat ik ‘m zo ga vinden, ik ga weer verder!”.

Dagenlang liep Zilverstraaltje, langs wegen en door dorpen tot zij bij bergen kwam. Een grote arend zat midden op de weg peinzend in de verte te kijken. “Goedendag, beste arend” zei Zilverstraaltje, “weet jij misschien waar ik de schat kan vinden die achter de maan en onder de zon verborgen is? “ “Jazeker” zei de arend. “Vlieg hoog en ver, doorzoek de hoge bergen en kijk in de diepe dalen, volg de stroom tot aan het einde en bovenop de top van de achtste berg van links zul je ‘m vinden.” Zilverstraaltje keek eens achterom naar haar eigen kleine vleugeltjes en had zo haar bedenkingen bij de aanwijzingen van de arend. En eigenlijk geloofde ze ook niet dat ze daar de schat zou vinden.

Nog steeds blijmoedig liep Zilverstraaltje verder en kwam bij een klaterend bergbeekje uit. Daar stond het mooiste witte paard dat zij ooit gezien had. “Oh, prachtig paard, jij weet vast wel waar ik de schat kan vinden!” Het paard, enigszins gevleid door het elfje, antwoordde: “tuurlijk lief elfje! Ren zo snel als je kan door woestijnen en steppe, drink de wind en volg je neus! In die verre verte zal jij je schat vinden!” “Kan je mij er misschien naar toe brengen?” vroeg het elfje. “Eh nee, dat zal niet gaan….ik moet nog wat bokken en ronddraven en wat indruk maken op die mooie merrie drie weiden verderop. Het spijt mij, maar die dame gaat voor! Anders pikt die lelijke bruine hengst van de buren haar in!” “Liefde gaat voor, dat begrijp ik wel hoor!”zei het elfje en vervolgde haar weg.


Na drie maanden en vele dieren kwam zij in het bos de kikker tegen. En weer vroeg zij of de kikker haar misschien kon vertellen waar zij de schat zou kunnen vinden. “Van een schat weet ik niks. Maar als ik jou was, zou ik lekker door het gras huppelen, eens een flinke duik in die vijver maken en heerlijk spetteren! En dan rust je fijn uit in de warme zon op die steen daar! Kijk wel uit voor snavels en lange poten, die zijn gevaarlijk.” Maar het elfje was vastbesloten de schat te vinden en had weinig zin om te gaan lopen lummelen met de kikker. Zij nam afscheid van de kikker en trok verder.

Ondertussen begon Zilverstraaltje zich wel eenzaam te voelen. Zij was al zo lang onderweg, zij miste de elfjes in het grote elfenbos en vroeg zich af of ze die schat ooit zou vinden. Moest ze terug gaan? Was het een kansloze missie? Maar nee, Zilverstraaltje wilde het nog niet opgeven en moest er niet aan denken onverrichter zake naar huis terug te keren. De schat moest toch ergens te vinden zijn!

Terwijl Zilverstraaltje hierover nadacht, zag zij een oude wijze vrouw op een stoeltje voor haar voordeur zitten. Zij breide een klein truitje en aan haar voeten kroop een peuter rond. Zilverstraaltje vroeg de oude vrouw of zij even op het lege stoeltje naast haar mocht gaan zitten. “Ja hoor”, zei de vrouw. “Wat zit je dwars?” vroeg zij aan Zilverstraaltje toen deze een diepe zucht slaakte. “Tja, ik zoek een schat. Die is verborgen achter de maan en onder de zon. Ik heb alle dieren die ik tegenkwam gevraagd of zij me konden vertellen waar ik die kon vinden. Maar geen enkel dier had een antwoord waar ik iets aan had.” “Arm Zilverstraaltje. En toch is het helemaal niet zo moeilijk hoor!” “O nee?” “De schat”, zei de wijze oude vrouw, “is heel dichtbij. Geniet van dit moment. Waardeer niet alleen de zon maar ook de regen, wees blij met iedere dag en nacht, met de winter en de zomer, blijf blijmoedig bij voorspoed maar ook bij tegenspoed en je zult de schat vinden. Want deze is verborgen in je hart en alleen wanneer je nu, in het moment, helemaal stil bent, zal je een blik kunnen werpen op die schat die in jou verborgen is. “ Zilverstraaltje was helemaal verbluft. “Dus ik heb die hele reis voor niets gemaakt?” vroeg zij een beetje nijdig. “Welnee, wat hebben al die ontmoetingen je geleerd? Wat heb je allemaal gezien en wat heb je over jezelf geleerd terwijl je onderweg was? Wil je zeggen dat je nog dezelfde Zilverstraal bent die maanden geleden is vertrokken uit het blijde bos?”
“Daar heb ik eigenlijk nog niet zo over nagedacht” antwoordde Zilverstraaltje. “Ga maar hier naast me zitten, brei een trui en wees stil. De schat zal zich dan vanzelf aan je laten zien. Dan weet je dat het tijd is om terug te gaan naar het elfenbos en jouw schat te delen met de anderen,” zo sprak de wijze vrouw. En zo geschiedde.